Leona's verhaal: mijn bevalling in bad

De van oorsprong Britse Leona beviel in het voorjaar van 2013 thuis in bad. Dit is haar verhaal:

‘Vera werd zaterdag 6 april geboren, om 1 uur ’s ochtends. Maar het was zo’n 24 uur, vrijdag rond 2 uur ’s ochtends eerder dat het begon. Ik voelde me niet zo lekker. Ik probeerde te slapen, maar het lukte niet, en uiteindelijk heb ik mijn vriend Robert gewekt. Er was toen nog veel tijd tussen de weeën, en dat bleef eigenlijk zo tot aan de avond.

Vera

Terwijl ik mijn ademhalingsoefeningen deed, verschillende posities aannam om de pijn op te vangen, en af en toe gemasseerd werd, zette Robert het bad klaar.

Dit was mijn eerste bevalling. Ik wilde aanvankelijk in het ziekenhuis bevallen, maar ik wilde óók in bad bevallen, en dat kan in Den Bosch niet. Dus ik ging thuis in bad bevallen. Dat voelde veilig, want ik vertrouwde de verloskundigen. Ze hadden al eerder badbevallingen begeleid, en ze steunden me voor de volle 100 procent in deze beslissing. Dus we hadden het bad gehuurd, en alles ging, gelukkig, zoals we het bedacht hadden.

Die avond werd het behoorlijk pijnlijk, maar de tijd tussen de weeën bleef zo’n tien minuten. Toen ging ik in bad. Toen ik er een tijdje later uitkwam, gingen de weeën al een stuk beter. Opeens kwamen ze om de minuut, en na een halfuur belde Robert de verloskundige.

Het was echt fijn om in bad te zitten. Je hebt er niet minder pijn door, dat niet, maar het helpt je wel te ontspannen, en om te gaan met de pijn.

Toen kwam Ellen, en ze stelde vast dat ik al 8 cm ontsluiting had. We waren er bijna! Terug in het bad voelde ik persdrang. ‘Ik kan het hoofdje voelen,’ riep ik. Ellen zei: ‘Dat gevoel is heel normaal, meestal duurt het dan nog even.’ Maar toen ze keek, zag ze het ook. Ze hielp me kalm te blijven, te focussen, en ik hoefde maar twee keer te persen. Toen was Vera er!

Het was alsof ik haar direct herkende, alsof ze er niet anders uit had kunnen zien. En toen Ellen tegen Robert zei te kijken wat het was, en hij zei dat het een meisje was, was ik zo blij! We hadden al heel lang een meisjesnaam, maar werden het maar niet eens over een jongensnaam, terwijl ik al die tijd dacht: het is een jongen. Dus onverwacht een meisje te krijgen, naar haar te kijken en te kunnen zeggen, ja, dit is Vera, dat was fantastisch. Ik kon niet geloven dat dit kleine mensje in me had gezeten, en nu was ze van ons.

We bleven nog zo’n halfuur in bad, ik met Vera op mijn buik. Het was een hele fijne ervaring. Ik had het gevoel dat ik totale controle had over het hele proces. Het voelde natuurlijk. Normaal.

En nu? Vera is een heel lief, kalm, gelukkig baby’tje. Ergens denk ik dat het bad hielp. Ze kwam warm en comfortabel ter wereld, en dat heeft haar gevormd.’