Lisettes verhaal: mijn bevalling op de baarkruk

Lisette beviel deze zomer thuis, om drie over half zes, op de baarkruk, van Maartje. Maar het begon de avond ervoor al. Tenminste, zo voelde het. ‘Die nacht kwam Sietske om een uur. Het leek al wel serieus, maar toen ze er was stopte alles. Nee, ze dacht niet dat het al begonnen was, ik moest maar proberen rustig te slapen. Oké, denk je dan, balen. Slapen kwam er niet meer van, want die weeën kwamen wel regelmatig, en heel heftig waren ze niet, maar wel storend.

Maartje

Die ochtend tegen achten werd het wel serieuzer. Dit lijkt er meer op, zei Sietske toen ze kwam. 2 of 3 centimeter ontsluiting. Ze zou drie uur later terug komen. Het was een van de heetste dagen van het jaar, dus we zochten het koelste plekje van het huis op: de garage. Daar ving ik de weeën op.

Drie uur later waren we twee centimeter verder. Met dit tempo zou het acht uur ’s avonds worden! Maar Sietske was rustig, en ze legde goed uit wat we konden verwachten. Ze was positief en wist ons te motiveren. Maar om half drie braken de vliezen. Toen mijn vriend Pim Sietske aan de lijn had, zei ik nog dat ze gewoon anderhalf uur later kon komen. Vijf minuten later riep ik dat ze nu moest komen. Opeens kwamen de weeën heel snel na elkaar, zo snel dat ik twijfelde of ze wel op tijd kon komen. En ze moest van de andere kant van Den Bosch komen! Het was erg spannend, na het telefoontje kon Pim ook even niets meer uitbrengen.

Maar toen kwam ze, en dat was superfijn. Net tussen twee weeën door had Pim snel de voordeur op een kier gezet voor Sietske. Toen ze kwam, was ik in de badkamer. De twee uur die volgden, lag ik eerst op bed, maar dat vlotte niet heel erg, en toen zei Sietske: zullen we de baarkruk proberen?

Ik had dat al wel aangegeven in mijn geboorteplan. Een collega had het heel fijn gevonden, dus dat wilde ik wel proberen. En het was ook fijn, ik zou het bij een tweede kindje ook zo doen. Het is heel natuurlijk, je partner zit mooi achter je, zodat je het echt samen kunt doen.

Ik heb twintig minuten op de baarkruk geperst, en toen was Maartje er! Ik had het amper door dat ze er was, we waren heel verbaasd. Ook dat het een meisje was, we hadden gedacht dat het een jongen zou zijn. Het was heel bijzonder, om samen met je partner zoiets unieks mee te maken.

En alles thuis! Dat was heel relaxed. We wonen om de hoek bij het ziekenhuis, dus als er iets zou zijn, waren we er zo geweest. We zijn wel een kraamkamer gaan bekijken, maar dat is toch klinischer. Je eigen omgeving voelt toch het beste.

Inmiddels zijn we al helemaal gewend om met z’n drietjes te zijn. Het lijkt alsof het altijd al zo geweest is. Maartje doet het supergoed en wij zijn twee trotse ouders!’